Inschattingsvermogen van de NS.

Een dag zoals geen andere, of zullen er nog velen volgen? Dat weet alleen NS. Vanochtend stond ik op, precies op tijd voor 't ontbijt. Vader ging net de deur uit en ik dacht laat ik eens even kijken hoe laat mijn trein gaat. En wat zie ik? NIKS! Er rijden namelijk geen treinen van 7 uur s'ochtends tot aan kwart voor 10. Fijn! Want ik moet toch echt om 10 uur s'ochtends een toets maken! En tenzij NS een nieuwe HIGH speed trein heeft uitgevonden die ingezet kan worden ga ik dat niet redden naar Amersfoort. Ik meteen mijn slc'er gebeld, en zoals altijd word je niet wijzer van haar. Ze zei me de school te bellen maar had er geen nummer van. Vrij raar toch als je al 30 jaar lesgeeft? Maargoed. Ik de school gebeld, zeggen ze dat mijn eerste kans dan maar verspild is, je hebt toch een tweede?! Tsja. Waarschijnlijk wist NS ook dat ik die toets niet ging halen en dachten ze laten we haar die reis besparen. Jammer alleen dat ik nog 2 verslagen moest inleveren. Anders was ik inderdaad thuisgebleven. Na het belletje checkte ik nog even NS. En ineens reed er een trein om kwart voor 9. Precies de laatste trein die ik zou kunnen halen als ik NU meteen op de fiets zou stappen, niet zou uitglijden en niks zou vergeten. Dat verliep allemaal volgens plan. Niet gevallen, wel geglibberd was ik op tijd aangekomen op het perron. Met nog 50000 andere verdwaalde mensen die liever thuis op de bank met warme chocomel hadden willen zitten. Maargoed, dat zaten we allemaal niet. Toen! Kwam het moment waarop ik op utrecht aankwam en meestal kon blijven zitten. Maar nu ineens niet, NS had besloten een geintje uit te halen met IEDEREEN die in dezelfde trein zat als ik. Jammer voor NS dat ik er op tijd achter kwam. Ik stapte lekker weer in mijn goede trein. Maar daar eindigt dit avontuur nog niet mee. De trein vocht zich een weg over ijsbrokken en bevroren vogeltjes die als ijsbommen op de trein vielen en kwam aan bij Amersfoort, bijna dan. Want precies op het moment dat ik me klaar begon te maken voor de sprint vanuit de trein naar de bus stonden we stil, nog geen 3 meter van het station vandaan. Ik zwaaide naar de mensen op het perron. Dit kon namelijk nog wel even duren. Zwaai zwaai mensjes! Jullie koud buiten, ik warm binnen. Toen reed hij toch door en kon iedereen zijn eigen weg vervolgen. Ik spurtte naar de bus en kwam op tijd op school voor mijn toets. Eind goed al goed dus!